«Η αντοχή δεν έχει μέτρο για να ξέρεις κάθε φορά πόση διαθέτεις και πώς να την ξοδέψεις»*

Η λογική έχει περιοριστεί στο ελάχιστο. Όλος ο πληθυσμός των κρατουμένων σαν ένα σώμα αισθάνεται τις πληγές του που είναι και πληγές του καθενός. Οι καταστάσεις είναι στα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Όμως: «Η αντοχή δεν έχει μέτρο για να ξέρεις κάθε φορά πόση διαθέτεις και πώς να την ξοδέψεις». Η εξουθένωση είναι ψυχοσωματική. Βασανιστήρια στο σώμα, βασανιστήρια στην ψυχή. Διπλή εξουθένωση. Άλλοι τραυματίζονται βαριά, άλλοι πεθαίνουν, τρελαίνονται, αυτοκτονούν. Ο ένας υποπτεύεται τον άλλο για καρφί: «εδώ υπάρχουν χιλιάδες μάτια που παρακολουθούν και εποπτεύουν. Κεντρικοί, συμπληρωματικοί, βοηθητικοί, εφεδρικοί, πλάγιοι, φανεροί και αόρατοι οφθαλμοί, με οπτική ειδίκευση και ορισμένο έργο». «Ποινές, χρέη, επειδή δεν χειροκρότησες, τόσα γιατί παρακολούθησες αδιάφορα την ομιλία, διπλάσια γιατί δεν προσήλθες αυθορμήτως στην εργασία σου, τριπλάσια γιατί στο βλέμμα σου υπήρχε η ύβρις…» Η προστατευτική μοναχικότητα συγκρούεται με την ανάγκη για κοινωνικότητα.

Οι κρατούμενοι δεν έχουν ονόματα. Είναι κομμάτια ενός χαώδους παζλ που συντίθεται και αποσυντίθεται. Ο αφηγητής τους αποκαλεί με τα ψευδώνυμά, που προκύψανε από τι ζωή τους εκεί: ο κυνηγός, ο υδραυλικός που ‘ναι καρφί, ο σοφέρ, ο ταχυδρόμος, ο καταστροφέας, ο εκκρεμής, ο ανεκτίμητος, ο περιδεής, ο καμπούρης, ο πρωτομάστορας, ο άνθρωπος με το κοριτσίστικο πρόσωπο, ο κάτωχρος άνθρωπος κ.ά.. Η ομαδοποίηση προσώπων και καταστάσεων που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας οδηγεί στην κατανόηση της αντιμετώπισης της ζωής στα οριακά πλαίσια διαβίωσης των κρατουμένων. Οι χαρακτήρες, «σκιές από μαύρο χαρτόνι», αντλούν την ύπαρξή τους από τη κοινή ζωή στο κολαστήριο, μοιάζουν να έχουν γεννηθεί εκεί, να μην υπήρξαν πριν κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι εκεί.

* (από τον “Λοιμό” του Αντρέα Φραγκιά ).

Ποια διαφορά έχουν οι κρατούμενοι του Φραγκιά απο τους σημερινούς γονατισμένους συμπολίτες που άνεργοι, ανέστιοι, καταχρεωμένοι και πληγωμένοι, χωρίς περίθαλψη, χωρίς θέρμανση, χωρίς ηλεκτρικό, περιφέρονται στα συσσίτια και τις “κοινωνικές κουζίνες” αποδεχόμενοι την αλληλεγγύη; Ποιοί ανθρωποφύλακες μπορούν να τους κρατούν ακόμα σκυφτούς κι αδύναμους να αντιδράσουν κατακτώντας όσα τους ανήκουν; Πόσο συμμέτοχοι κι αμέτοχοι μαζί σε αυτό το ανθρωπιστικό δράμα είναι όλοι όσοι ομνύουν στην αλληλεγγύη υποσχόμενοι “κόκκινες γραμμές της φτώχειας” και “μελλοντικούς παράδεισους” ; Πόσο συμμέτοχοι στο καθημερινό έγκλημα σε βάρος της ζωής είναι όλοι όσοι σχεδιάζουν τις μελλοντικές πολιτικές τους συμμαχίες αθροίζοντας ποσοστά και ψηφαλάκια ; Πόσες αντοχές έχουν χιλιάδες συμπολίτες να υποφέρουν και τι περισσότερο έχουν να χάσουν από τις αλυσίδες τους; Σε αυτούς τους τελευταίους απευθυνόμαστε γιατί σε αυτούς και μαζί με όλους αυτούς υπάρχει ελπίδα να γυρίσει ο τροχός της ιστορίας.

Σχολιάστε

Δεν υπάρχουν σχόλια.

Comments RSS TrackBack Identifier URI