Το κίνημα για την επιστροφή των χαμένων ακινήτων. Πολίτες κόντρα στους μαυραγορίτες

72 χρόνια μετά τη μεγαλύτερη αναδιανομή γης, ακίνητων και εισοδημάτων, από την κατοχή του 1941, η ιστορία επαναλαμβάνεται με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Φτωχούς και άνεργους, καταχρεωμένους από τη συνεχή φοροληστεία και τα χαράτσια από τη μία και μαυραγορίτες, τοκογλύφους, τραπεζίτες και το κράτος από την άλλη, στην υπηρεσία των δεύτερων, όπως και τότε, να πρωτοστατούν στη δεύτερη μεγαλύτερη απόπειρα βίαιης αναδιανομής του κόπου και του ιδρώτα εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων των δύο τελευταίων γενεών και με σχεδιασμούς που ξεπερνούν τους σημερινούς χρεοφειλέτες στις τράπεζες και το κράτος που χρησιμοποιούνται ως εμπροσθοφυλακή των σχεδιασμών που στοχεύουν στο σύνολο της λαϊκής ιδιοκτησίας που προορίζεται να αποτελέσει τη μεγάλη πηγή κερδοφορίας του σύγχρονου καπιταλισμού.

Οι μαυραγορίτες, χίτες και ταγματασφαλίτες της κατοχής, τοκογλύφοι, συνεργάτες των Γερμανών αναδείχτηκαν στη πλειοψηφία τους σε μεγαλονυκοκυραίους, εισοδηματίες , νομοταγείς πολίτες αφού πλούτισαν πατώντας πάνω στα συντρίμμια της ζωής εκατομμυρίων Ελλήνων συμπολιτών. Αυτοί αποτέλεσαν την μεσοαστική και αστική τάξη. Τροφοδότησαν με τους γόνους και τους απογόνους τους το σάπιο σημερινό αστικοκοινοβουλευτικό πολίτευμα, αφού πρώτα φρόντισαν να εκτελέσουν, φυλακίσουν, εξορίσουν, εξανδραποδίσουν με κάθε τρόπο και μέσο τον εχθρό λαό που πολέμησε στα βουνά τους κατακτητές. Σήμερα επιχειρούν εκ νέου ένα απίστευτο ρεσάλτο, μαζί με το μεγάλο κεφάλαιο και τη διεθνή τάξη των τοκογλύφων, που αποκαλούνται αγορές και επενδυτές, με στόχο ένα νέο, άκοπο πλουτισμό, που μπορεί να εδραιώσει τη κυριαρχία και τα κέρδη τους και τα επόμενα χρόνια, επιχειρώντας με τη νέα κατοχή, την ισοπέδωση κοινωνικών κεκτημένων και δικαιωμάτων που επιδιώκουν, να επιβάλλουν το ξεπέρασμα της κρίσης του συστήματος και του χρήματος πατώντας πάνω σε χιλιάδες κατεστραμμένες ζωές και πτώματα, όπως και τότε …

Τι έγινε πραγματικά εκείνο το βαρύ χειμώνα του 1941 στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στα μεσαία και μεγάλα αστικά κέντρα;

«Βιομήχανοι που έκαναν χρυσές δουλειές χάρη στις παραγγελίες της Βέρμαχτ ή την παραγωγή ειδών πρώτης ανάγκης, υπεργολάβοι δημοσίων έργων που άνοιγαν δρόμους κι έφτιαχναν λιμάνια ή αεροδρόμια για λογαριασμό του στρατού κατοχής, μικροί και μεγάλοι μαυραγορίτες, «διαμεσολαβητές» κάθε λογής που έσωζαν (ή «προσπαθούσαν να σώσουν») ζωές με αντάλλαγμα χρυσές λίρες – όλοι αυτοί αποτέλεσαν τους κερδισμένους των ημερών, τη σπονδυλική στήλη της εθνικοφροσύνης και τη μαγιά του «αναπτυξιακού θαύματος» των επόμενων δεκαετιών.

Η πλειοψηφία των ωφελημένων από την Κατοχή ανήκε ωστόσο στην κατηγορία των «νοικοκυραίων», των ανθρώπων που είδαν τη «ρευστότητα» της περιόδου απλώς σα μια καλή ευκαιρία να εξασφαλίσουν το μέλλον των παιδιών και των επιχειρήσεών τους. Και, σαν καλοί νοικουραίοι, φρόντισαν να επενδύσουν στην πιο σταθερή (αλλά συγκυριακά υποτιμημένη) «αξία». Αγοράζοντας -αντί πινακίου φακής- κάθε λογής ακίνητα, από οικόπεδα κι αγροτεμάχια μέχρι σπίτια κι ολόκληρες πολυκατοικίες.

Στην κατοχή άλλαξαν χέρια 350.000 περίπου ακίνητα. Το ένα τρίτο απ’ αυτά ήταν «αστικά» (σπίτια και οικόπεδα), τα δυο τρίτα «αγροτικά» (δηλαδή χωράφια, συχνά στην περίμετρο των αστικών κέντρων, συμπεριλαμβανομένου του μεγαλύτερου μέρους των σημερινών πολεοδομικών συγκροτημάτων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης), ενώ πουλήθηκαν και 1.000 περίπου «βιομηχανικά» ακίνητα, ως επί το πλείστον βιοτεχνίες.» Στοιχεία από την εξαιρετική δουλειά των συντακτών του ΙΟΥ. (Δείτε όλη την ανάρτηση ΕΔΩ)

Μετά τη κατοχή αναπτύχθηκε ένα μεγάλο κίνημα επιστροφής των ακινήτων που αποκτήθηκαν με εκβιασμούς και δόλια μέσα. Δεν είχε τύχη. Οι μετακατακτητές αποτελούσαν το μετακατοχικό Ελληνικό κράτος και όριζαν με φωτιά και τσεκούρι τις τύχες της γενιάς που κατέστρεψε ο πόλεμος. Ερήμωσαν την ύπαιθρο που αποτελούσε εστία αντίστασης γιατί εκεί οι μνήμες της Ελεύθερης Ελλάδας ήταν ζωντανές, γέμισαν τα ξερονήσια και τις φυλακές με τους αγωνιστές που έχασαν το κοινωνικό πόλεμο, οδήγησαν στα εργασιακά κάτεργα των μεγαλουπόλεων εκατοντάδες χιλιάδες, γέμισαν με τσιμέντα τις πόλεις, καλλιέργησαν το μύθο της ιδιοκατοίκησης, έσπρωξαν τους εργαζόμενους στο δανεισμό, χύθηκαν ποτάμια ιδρώτα για να αποκτηθεί ένα κεραμίδι … Δούλεψαν και βασανίστηκαν τόσοι πολύ για τόσους λίγους …

Σήμερα ψηφίζουν στη Βουλή τους, τη βολή τους. Επιχειρούν να αναδιανείμουν το σύνολο της λαϊκής περιουσίας. «Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε», έχει γράψει εύστοχα ο Ν. Μπογιόπουλος. Ο καπιταλισμός είναι πράγματι, αλλά αυτή η ανάρτηση δεν φιλοδοξεί να δρέψει δάφνες άλλης μιας βαρύγδουπης πολιτικής ανάλυσης. Φιλοδοξεί μέσα από την αναφορά της στην ιστορία της εκμετάλλευσης και της κλοπής του κόπου και του ιδρώτα των εργαζόμενων διαχρονικά στην ιστορία, να συμβάλλει στο τέλος, επιτέλους, των ψευδαισθήσεων, στο τέλος της αναμονής που ισοπεδώνει και σκοτώνει, στο γκρέμισμα κάθε λογής ανάθεσης, τώρα που ο χρόνος λιγοστεύει επικίνδυνα για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων και απαιτείται μια καθολική και γενικευμένη λαϊκή εξέγερση για την ανατροπή τους. Τώρα, γιατί το αύριο μπορεί να χρειαστεί θυσία δύο γενεών ακόμη για να χορτάσει και να μακροημερεύσει το συστημικό τέρας. Ο καπιταλισμός τους.

Ο τίτλος και η φωτό εποχής είναι από την αναφορά στο κίνημα για τα ακίνημα που άλλαξαν χέρια στη κατοχή και έγινε στη «Μηχανή του χρόνου» εδώ.

1 σχόλιο

Comments RSS TrackBack Identifier URI