ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ

Απεργίες έχουν γίνει πολλές τα τελευταία χρόνια, χωρίς να καταφέρουμε να αλλάξουμε στο ελάχιστο τις εργασιακές σχέσεις ή να αναχαιτίσουμε την επίθεση του κεφάλαιου και του κράτους. Tο μεγαλύτερο πρόβλημα που αναδύεται είναι οι όροι με τους οποίους διεξάγονται οι απεργίες (και γενικότερα οι αγώνες) αλλά και ο μη συγκρουσιακός-ανατρεπτικός χαρακτήρας τους.

Η δημοκρατία; Ποιά δημοκρατία;

Κατ’ αρχάς, επιτρέψτε μου να δηλώσω ευθέως ότι δεν είμαι οπαδός τής «δημοκρατίας», όσο κι αν κάποιοι κραυγάζουν και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους πως τάχα πρόκειται για το καλύτερο πολίτευμα. Προκαλώ όλους αυτούς να μου δείξουν μια πραγματική δημοκρατία, άσχετα από τόπο και χρόνο. Ας μου πουν, για παράδειγμα, ότι δημοκρατία ήταν αυτό που είχε η Γουαδελούπη το 1378, το Παντζάμπ το 536 ή η Αθήνα το 430 π.Χ.

Τρίτο μνημόνιο… μακρύτερο και φαρμακερό

Ο κύβος ερρίφθη. Έρχεται τρίτο πακέτο και μαζί του τρίτο μνημόνιο. Ο λογαριασμός της μέτρησης των μνημονίων μπορεί να έχει χαθεί, λόγω των αλλεπάλληλων επικαιροποιήσεων και επεκτάσεων που έχουν υποστεί τα ήδη ισχύοντα μνημόνια. Αλλά αυτή τη φορά οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι προσδιορίζουν με ακρίβεια για τι μιλούν:

Έχουν νόημα οι απεργίες στην εκπαίδευση;

Αυτό το ιστολόγιο είναι πάντα ανοιχτό στο διάλογο, την αναζήτηση, τις «αιρετικές» απόψεις, σε κάθε φωνή και λόγο που επιδιώκει να αφυπνίσει, να ξεσηκώσει, να ανατρέψει κατεστημένες αντιλήψεις, να αγνοήσει «σκοπιμότητες», να ανακαλύψει το διαφορετικό στη κατεύθυνση της ανατροπής του σάπιου κατεστημένου που αναπαράγεται

To χρονικό ενός κρατικού εγκλήματος

«Έφερα την οικογένειά μου για να γλιτώσει από τη φωτιά στη Συρία και να καεί στην Ελλάδα;». Ουασίμ Αμπουνάχι

Αναφορά στον «τυχαίο» θάνατο της Λαμίς Αμπουνάχι και των δύο παιδιών της, του τριάχρονου Ουντάι και της εννιάμηνης Λαϊάλ, από πυρκαγιά στα βουνά της Σάμου.