Και θα τα καταφέρουμε γαμώτο!

Μερικές σκέψεις – εχτές φορτισμένες, σήμερα πιο ψύχραιμες.
Την ώρα που έφευγα για το πάρτι αλληλεγγύης στο σύντροφο Σακκά άκουσα κάτι γείτονες, που πάντα κοιτούσαν τη δουλίτσα τους, ποτέ δεν πείραξαν κανέναν, που πάντα δίνανε ελεημοσύνη (όχι αλληλεγγύη) στους φτωχούς, να λένε για τη Χρυσή Αυγή που «θα φυλάξει τα σχολεία» με ύφος συναίνεσης και θαυμασμού. Κι εκείνη τη στιγμή ένιωσα σα να ξεχείλισε ο βόθρος με τα σκατά του φασισμού παντού γύρω μου και η Αθήνα έγινε μια πόλη εχθρική και βρώμικη όπου δεν έβρισκα πού να πατήσω… Πιο κάτω οι μπάτσοι είχαν κλείσει τους δρόμους ακόμα και για τους πεζούς που προσπαθούσαν να φτάσουν στο Σύνταγμα και οι στρατιές των μυρμηγκιών-πολιτών στριμώχνονταν αδιαμαρτύρητα στο μικρό δρομάκι που είχε απομείνει για να περάσουν, και να πάνε, όχι στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, αλλά στο Κολωνάκι για καφέ. Με τη βρώμα από τα σκατά στα ρουθούνια μου, μου ήρθε να τους πατήσω. Παράσιτα στο βόθρο. Οι φασίστες είναι παντού… Ποιον πολεμάμε; Ένα κατάμαυρο συναίσθημα για όλα όσα αγωνίζομαι, που αιφνίδια τα ένιωσα σαν ματαιότητα, με πλάκωσε. Με αποδυνάμωσε. «Τι μαλακίες κάνεις; Μεγάλωσες πια. Γύρνα στον καναπέ σου και ψόφα» άκουσα τον εαυτό μου να μου λέει. Και ξαφνικά εκεί απ’ το πουθενά, ένα χέρι ακούμπησε τον ώμο μου μέσα στο πλήθος. Γυρίζω… ο Γ. ένας γκέι, ασπρομάλλης πια, που κάποτε αρχές του 90 τον είχαμε σώσει από τα χέρια τους την τελευταία στιγμή. Του ’χαν ματώσει τη μύτη από το ξύλο και παλέψαμε πέντε κόντρα σε δέκα για να τους τον πάρουμε. Πάντα με χαιρετάει όταν με βλέπει –παρέα δεν κάναμε ποτέ. Και ξαφνικά, βαθιά μέσα στο ανυποψίαστο χαμόγελο του Γ. είδα ξανά, τόσο καθαρά κι αδιαπραγμάτευτα, πως αυτοί που παλεύουν κόντρα στο άδικο παλεύουν με ψυχή. Κι αισθάνθηκα ξανά εκείνη τη ζεστασιά, που πάντα αισθανόμουν από νέα όταν ξεκίναγα για πορείες, καταλήψεις, γεγονότα, που με βεβαίωνε πως όπου και να βρεθώ, όσο λίγοι κι αν είμαστε, κι όσους κι αν έχουμε απέναντί μας να μας πολεμάνε, θα νιώθω ασφάλεια και δύναμη ανάμεσα στα συντροφάκια μου, γιατί παλεύουν με ψυχή. Σας ευχαριστώ για όλες τις νύχτες που απλώσαμε το χέρι να κατεβάσουμε την πανσέληνο στην παρέα μας στην ακρογιαλιά, ανάμεσα στις φωτιές και τις κιθάρες, και πιστέψαμε πως θα τα καταφέρουμε. Και θα τα καταφέρουμε γαμώτο!

Katerina Fullmoon

 

Σχολιάστε

Δεν υπάρχουν σχόλια.

Comments RSS TrackBack Identifier URI