Θέλει ο κόσμος εκλογές ή δεν θέλει;

«Καθηλωμένοι» στις οθόνες των διαπλεκόμενων ξενυχτήσαμε με το κακοστημένο «θρίλερ» του μνημονιακού απαρτχαϊντ. Φρίκη μπροστά στο ενδεχόμενο άλλης μιας επαπειλούμενης καταστροφής. Της ενδεχόμενης προσφυγής στις κάλπες λόγω ασυμφωνίας των τρικομματικών εταίρων. Καταστροφή μεγαλύτερη εκείνης που μας απειλούσε εαν δεν αποδεχόμαστε τα μνημόνια. Τα αποδεχτήκαμε και σωθήκαμε: Δύο εκατομμύρια άνεργοι, αβάσταχτη φοροληστεία και χαράτσια, τέσσερις χιλιάδες αυτοκτονίες, απόγνωση.

Έχουμε κατ’ επανάληψη αναφέρει οτι ποτέ οι εκλογές δεν έλυσαν τα λαικά ζητήματα. Ούτε υπάρχει ποτέ περίπτωση να δώσουν λύση οι κάλπες της αστικής κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης στο κοινωνικό ζήτημα. Προκύπτει όμως το ερώτημα. Γιατί σκυλιάζουν τα συστημικά παπαγαλάκια εξορκίζοντας τον κίνδυνο των εκλογών; Το κάνουν γιατί σε αυτή την κρίσιμη ιστορική συγκυρία δεν περισσεύει χρόνος  για τους σχεδιασμούς του μνημονιακού στρατόπεδου. Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας βρίσκεται σε κρίσιμη φάση. Οι συνεταίροι της Digea και μια χούφτα ακόμη τρωκτικά, κινδυνεύουν, παρά την επιτυχία τους να κλείσουν την ΕΡΤ, να χάσουν πολύτιμο χρόνο με απρόβλεπρες εξελίξεις για τους σχεδιασμούς τους.

Θέλει ο κόσμος εκλογές ή δεν θέλει; Προφανέστατα θέλει, γι’ αυτό όλοι αυτοί οι καλολαδομένοι παπαγάλοι ξεσκίζουν τα ιμάτια τους περί του αντιθέτου. Ο κόσμος προσπαθεί να κερδίσει χρόνο. Να πάνε πίσω τα χαράτσια, να καθυστερήσουν οι πλειστηριασμοί, να καθυστερήσουν τα επαπειλούμενα νέα μέτρα που διαρρέουν τα κομματικά επιτελεία της τρικομματικής. Και στο βάθος ποιός ξέρει αναρωτιέται κάθε μνημονιοδαρμένος, μπορεί κάτι να αλλάξει προς το καλύτερο. Απόλυτα φυσιολογική αντίδραση απο την κοινωνία όπου κυριαρχεί η για δεκαετίες καλιεργημένη αντίληψη της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης, αντίληψη με βαθιές ρίζες στην προσμονή του σωτήρα…

Απο τη μεταπολίτευση του 1975 μέχρι σήμερα το αστικό κοινοβουλευτικό μοντέλο «νομιμοποίησε» όλους τους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς με την εκλογική κολυμβήθρα. Σήμερα όμως ο χρόνος δεν περισσεύει για τέτοια πειράματα. Τουλάχιστον όχι ακόμη. Πρώτα πρέπει να ικανοποιηθούν οι δανειστές και όλοι οι άλλοι συνωστιζόμενοι άρπαγες της δημόσιας περιουσίας. Να κατεβούν κι άλλο τα μεροκάματα, να χαμηλώσουν οι συντάξεις, να ξεκινήσουν οι πλειστηριασμοί για να περάσει η μικρή ατομική ιδιοκτησία στις μεγάλες κατασκευαστικές για εκμετάλλευση. Τρικομματική, δικομματική ή μονοκομματική δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η επιτυχία των σχεδιασμών τους.

Η κοινωνία διανύει τα τελευταία στάδια της αυταπάτης και της αναμονής. Η απειλούμενη έκρηξη μπορεί να βρίσκεται πολύ κοντά. Η οργή περισσεύει. Η μοναδική μας επιλογή είναι η αντίσταση στους δρόμους, κάθε μέρα, παντού, μέχρι την ανατροπή τους.

http://www.denplirono.info

Σχολιάστε

Δεν υπάρχουν σχόλια.

Comments RSS TrackBack Identifier URI