Η πολιτική ως συμμετοχή και η άμεση δημοκρατία

Το Πολυτεχνείο 1973 συνιστά πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα πολιτικό γεγονός και ως τέτοιο άφησε σημαντική παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές, όπως φάνηκε από την πολιτική δυναμική και τις εντάσεις που δημιουργούσε επί δεκαετίες κάθε χρόνο στην επέτειο. H κατάληψη-εξέγερση τον Νοέμβριο 1973 έχει τα χαρακτηριστικά ενός αυτόνομου κινήματος, με πολιτικό περιεχόμενο και πολιτικούς στόχους, ανεξάρτητο από κόμματα, ηγέτες, ιδεολογίες και γραφειοκρατίες.

Ένας από τους κύριους στόχους του Πολυτεχνείου 1973 ήταν η Δημοκρατία. Όχι φυσικά κάποια αποκατάσταση του προηγουμένου διεφθαρμένου και αποτυχημένου κοινοβουλευτισμού ή κάποια βελτιωμένη εκδοχή του, αλλά ένα πολίτευμα στο οποίο ο δήμος θα είναι ουσιαστικά κυρίαρχος, θα υπάρχει «λαϊκή κυριαρχία» ή «λαϊκή εξουσία»

Χότζας ο Σαμαράς, μουεζίνης ο Μαυραγάνης: Και εμείς σε ρόλους αφελών χωρικών;

Η ιστορία του Ναστρεντίν χότζα είναι γνωστή και αναφέρεται εδώ και δεκαετίες ως εργαλείο πολιτικής διαχείρισης. Οταν δυστυχής χωρικός, αρχηγός πολυμελούς οικογένειας, επισκέφτηκε τον χότζα για να του παραπονεθεί ότι η φαμίλια του δε χωράει στο καλύβι του, ο Ναστρεντίν τον συμβούλεψε να βάλει μέσα και την κατσίκα. Ο χωρικός το έπραξε, φυσικά το πρόβλημά του μεγάλωσε και έκτοτε επισκεπτόταν σε καθημερινή βάση τον χότζα για να παραπονεθεί όλο και πιο έντονα ότι το πρόβλημα χειροτερεύει, ενώ αυτός τον συμβούλευε να προσθέσει και ένα ακόμη ζώο. Οταν προστέθηκαν διαδοχικά η προβατίνα, η αγελάδα, ο γάιδαρος και οι κότες και ο αφελής χωρικός έφτασε στα όρια της παράκρουσης, ο πονηρός Ναστρεντίν διέταξε: απόψε να βγάλεις όλα τα ζωντανά έξω. Περιχαρής ο χωρικός επισκέφτηκε την επομένη το τζαμί και φιλώντας τα χέρια του Ναστρεντίν κραύγαζε: «Χότζα μου, μ’ έσωσες. Ψες κοιμηθήκαμε μια χαρά!»

Γιατί δεν έχει καταρρεύσει ακόμη η κοινωνία;

του Πολυμέρη Βόγλη

Το Δημόσιο τα τελευταία χρόνια, ειδικά στην εποχή του Μνημονίου, έχει βρεθεί στο επίκεντρο μιας εκστρατείας δυσφήμησης και απαξίωσης. Το επιχείρημα είναι γνωστό: εάν οι υπηρεσίες που παρέχονται από το κράτος ιδιωτικοποιηθούν τότε και οι κρατικές δαπάνες θα μειωθούν αλλά και οι υπηρεσίες θα βελτιωθούν λόγω «ανταγωνιστικότητας».

Σύμφωνα με τη λογική αυτού του επιχειρήματος το πρόβλημα με το Δημόσιο δεν είναι οι θεσμοί, οι λειτουργίες ή η οργάνωση αλλά το ανθρώπινο δυναμικό που εργάζεται σε αυτό.