Ξαναζούμε μέρες Ιουλίου του 2011. Τότε ο Γιώργος Παπανδρέου αποθεωνόταν απ’ το υπουργικό του συμβούλιο για την απόφαση του Eurogroup (κούρεμα 21%) που σε χρόνο dt κατέπεσε. Αυτό πάντως δεν τον εμπόδιζε σε τίποτα να παριστάνει το σωτήρα εκείνες τις ώρες. Τώρα στο πρωθυπουργικό διάγγελμα ο Αντώνης Σαμαράς μας πληροφόρησε ότι μαζί με το Βαγγέλη Βενιζέλο και το Φώτη Κουβέλη άνοιξαν το «δρόμο για την Αναγέννηση της χώρας» επειδή οι δανειστές απλά συμφώνησαν ότι θα πρέπει να δοθούν οι δόσεις του δανείου! Μάλιστα η γελοιοποίηση της κυβέρνησης είναι τέτοια που φτάνει στο σημείο να προσπερνάει την απόφαση του Eurogroup που λέει πως «ευελπιστεί να είναι σε θέση να εγκρίνει την εκταμίευση της δόσης ως τις 12 Δεκεμβρίου».
Μόλις κάτσει ο κουρνιαχτός απ’ τις κυβερνητικές θριαμβολογίες θα γίνει αντιληπτό κάτι στο οποίο δεν έχει δοθεί και η δέουσα σημασία. Ο συμβιβασμός μεταξύ ΔΝΤ και Γερμανίας ήταν ένας και μόνο. Στο επίμαχο σημείο της βιωσιμότητας του χρέους το Βερολίνο υιοθέτησε την άποψη της Ουάσινγκτον ότι το χρέος πρέπει να μειωθεί κατά 40 δις και η Λαγκάρντ έκανε πίσω δεχόμενη τη θέληση της Μέρκελ να μην «κουρευτούν» τα ομόλογα που κρατούν ως δανειστές τα κράτη της ευρωζώνης. Το αποτέλεσμα είναι η επαναγορά του χρέους απ’ την Ελλάδα. Ουσιαστικά η συμφωνία του Eurogroup λέει ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να βρει 20 δις για να αγοράσει ομόλογα 40 δις απ’ τις τράπεζες και ενδεχομένως τα ασφαλιστικά ταμεία. Έτσι στην προσπάθεια να το μειώσει θα πρέπει να ξαναβρεί δανεικά για να το κάνει και θα πρέπει να ικανοποιήσει τις τράπεζες για να το δεχτούν. Τόσο απλά. Στην πραγματικότητα έχουμε μια ακόμα αναδιάρθρωση του χρέους και το πιθανότερο είναι ότι θα απαιτήσει νέα κεφάλαια. Ότι έγινε και πέρσι με το PSI που το πληρώνουμε διπλά και τρίδιπλα με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Το συμπέρασμα είναι ότι η Ελλάδα βρίσκεται μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Το θέμα θα επανέλθει γιατί πολύ απλά το πρόγραμμα δε βγαίνει. Το πρόβλημα είναι δομικό. Και η θέση του ΔΝΤ και η θέση της Γερμανίας προϋποθέτουν αμφότερες τον τετραγωνισμό του κύκλου ενώ η Ελλάδα παραμένει το πειραματόζωο. Μόνο που τώρα το πείραμα διαφοροποιείται ελαφρώς. Περνάμε σε μια νέα φάση της κρίσης. Υπό μία έννοια οι γεωστρατηγικοί ανταγωνισμοί θα υπερσκελίζουν τους αμιγώς οικονομικούς. Οι ΗΠΑ θα επιχειρήσουν να βάλλουν χαλινάρι στη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη αλλά αυτό δεν σημαίνει και χαλινάρι στη λιτότητα.
Σε ελληνική μετάφραση πιθανότατα τα τελευταία γεγονότα να επιχειρηθεί να λειτουργήσουν ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ και να δούμε ένα ρεύμα υπέρ του ΔΝΤ, ουσιαστικά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ως απάντηση στις κατακτητικές διαθέσεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Στην πραγματικότητα η πολιτική ζωή επιστρέφει στις μέρες του Α’ παγκοσμίου πολέμου που η αστική τάξη δίχασε την Ελλάδα. Τότε ήταν η Γερμανία απ’ τη μια και η Τριπλή Συνεννόηση (Αντάντ) απ’ την άλλη.
Το δίλημμα δεν μπορεί να είναι νέο σχέδιο Μάρσαλ ή θυγατρική της Γερμανίας. Ένας δρόμος ανοίγεται μπροστά μας. Η έξοδος απ’ το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι ο μόνος δρόμος για την κατάργηση του μνημονίου. Όσο υπάρχει καπιταλισμός και εκμετάλλευση, τα σύνθηματα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης ή θα είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν ή θα υπάρχουν ως μια σύγχρονη Ιερά Συμμαχία.
Σχολιάστε
Δεν υπάρχουν σχόλια.
ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ (MET.A.A.) 
Σχολιάστε