Όταν ο Μανιτάκης γίνεται Μανιαδάκης

Εποχή δόσεων, καταδόσεων, αναβίωσης αξέχαστων παραδόσεων. Χαίρε «Αριστερά της ευθύνης»!

Τι άλλο μπορεί να χωρέσει ή να ανεχθεί η …διασταλτική ερμηνεία της έννοιας «Αριστερά»; Πόσες ακόμη διασταλμέ­νες κόρες ματιών έκπληκτων ανθρώ­πων (εκτός αν τα συνηθίσαμε ήδη όλα, όλοι) θα «υποδεχθούν» τα επόμενα θαυμαστά έργα του ΔΗΜΑΡόφρωνα υπουργού Διοικητικής  Μεταρρύθμισης;

Πόσες βουτιές πρέπει να κάνει αυτός ο …άνθρωπος – σύμβολο στο βούρκο της αθλιέστερης καθεστωτικής πολιτι­κής, προτού αποχωριστεί τον τίτλο του «αρι­στερού»; Έφθασε στο σημείο να απειλήσει (με εγκύκλιο, παρακαλώ, επισήμως!) ότι θα ρί­ξει στο λάκκο της διαθεσιμότητας όλους τους υπαλλήλους αορίστου χρόνου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ακόμη και όσους εξαιρούνται από τις ( προ)γραφές του Μεσοπρόθεσμου, για να  αναγκάσει  τις αρμόδιες υπηρεσίες και τους Δήμους να του στείλουν τα στοιχεία των …κα-τα(γ)ραμένων.

Εν ολίγοις, προειδοποίησε όσους αρνούνται να «δώσουν ονόματα» ότι θα καταφύγει στην «ομαδική τιμωρία» (ως γνωστόν, για όσο χρό­νο τίθεται κάποιος σε διαθεσιμότητα, χάνει το 25 % του μισθού του). Ούτε καν την ομαδική τι­μωρία των απείθαρχων υπηρεσιών. Την ομαδι­κή τιμωρία των μη καταδιδόμενων!

Ποιους συνειρμούς προκαλεί αυτό; Μπορεί­τε να απαντήσετε επιλέγοντας ιστορικές περιό­δους, πρακτικές συνυφασμένες με συγκεκριμένες πολιτικές παρατάξεις κ.λπ. Το συμπέρασμα δείχνει αναπόφευκτο… Στην εποχή του Μνημο­νίου και των δόσεων, η σημασία των καταδόσε­ων οδηγεί την «υπεύθυνη Αριστερά» στην υιο­θέτηση …αξέχαστων παραδόσεων! Μας έπρη­ξαν τα συκώτια με «τα δύο άκρα» για να δού­με τελικά, τι; Τον «ήπιο μεταρρυθμιστή» Μανιτάκη να γίνεται Μανιαδάκης!

Τι έπεται βρε λεβέντες της ΔΗΜΑΡ, έπειτα από αυτό το «δώστε μου αυτούς που θέλω για να μην κάψω όλο το χωριό»; Ρετσινόλαδο; Μή­πως να επαναφέρει η τρόικα την ιδέα της εκκέ­νωσης των αραιοκατοικημένων νησιών, ώστε να εκτοπίζει ο Μάνι-Μάνι (εκ του Μανιτάκης – Μανιαδάκης) τους απείθαρχους; Γίνεται, ξέ­ρετε, και ωραίος ύμνος: «Γιατί χαίρεται ο κό­σμος και χαμογελά πατέρα; / Γιατί εξόρισε ο Αντώνης των ΟΤΑ την κάθε λέρα»…

Παρακαλούμε, μόνο, μην ακούσουμε τον κωμικοτραγικό αντίλογο πως ο …πεφωτισμέ­νος υπουργός απείλησε μεν με «ομαδική τι­μωρία», αλλά πιθανότατα «μπλοφάροντας». Όχι μόνο διότι το αδίστακτο είναι ένας κατή­φορος που ποτέ δεν ξέρεις μέχρι πού τραβάει, αλλά επειδή (το σπουδαιότερο) η καθεστω­τική τρομοκρατία ακόμη και στην περίπτωση της «μπλόφας» παραμένει πάντοτε τρομοκρα­τία. Όπως ακριβώς η εικονική εκτέλεση είναι ψυχολογικό βασανιστήριο, όπως ακριβώς πα­ραμένει απόπειρα ληστείας αυτή που γίνεται με ψεύτικο όπλο.

Αυτή είναι, τελικά, η μεγάλη προσφορά του …υπουργού – καμάρι της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρ­νηση Σαμαρά: Δεν θέτει απλώς την υπογρα­φή του «αριστερού» (δυστυχώς, υπάρχει ακό­μη κόσμος που θεωρεί» Αριστερά το μνημονιακό ιερατείο του κυρ Φώτη) στις …δέουσες πο­λιτικές αποφάσεις, αλλά επιπλέον πρωτοστα­τεί -δεν συναινεί- στην επιβολή ανατριχιαστι­κής μεθοδολογίας! Αύριο – μεθαύριο ο Άδωνις ή ο Βορίδης θα έχουν έτοιμο το «οπλοστάσιο». Εάν το ετοίμαζαν σήμερα οι ίδιοι, όλο και κά­ποια διαμαρτυρία θα ακουγόταν…

Είναι λοιπόν αυθεντικό το μαστίγιο που κρα­τά ο υπουργός και εξόφθαλμα ψεύτικο το καρό­το του. Σαν τα πλέον κακοφτιαγμένα από εκείνα τα ξύλινα φρούτα ή λαχανικά που τοποθετού­νται ενίοτε σε διακοσμητικές φρουτιέρες.

«Εγώ αυθαίρετα δεν απολύω», λέει ο άν­θρωπος που ανέλαβε να υλοποιήσει τη μνημονιακή εντολή των απολύσεων στο Δημόσιο, την οποία άλλωστε ο ίδιος έχει υπογραμμίσει με δηλώσεις του στο παρελθόν. Προφανώς, η έμ­φαση δίνεται στο «αυθαίρετα»… Λες και δεν υπάρχουν τρόποι να «τεκμηριωθεί» η σχετική «ανάγκη», εκ των υστέρων. Διότι εκ των προ­τέρων, σιγά μην περίσσευε χρόνος ή πολιτικά περιθώρια για να τηρηθούν προσχήματα «απο­φυγής αυθαιρεσιών» ή για να βρεθούν στοι­χειώδεις, επιφάσεις «θεσμικής αρτιότητας», τις οποίες θα αναζητούσε σε άλλες, «φυσιο­λογικές» εποχές, κάποια άλλη, «φυσιολογική» αστική κυβέρνηση.

Διά χειρός του, η τρόικα εσωτερικού δεν έριξε μόνο ανθρώπους στην απόχη της διαθε­σιμότητας. Το έπραξε λες κι έκανε …κλήρω­ση! Με κριτήρια («ΔΕ», αναλογίες προσωπι­κού) που ουδόλως αφορούν την προσφορά τους στους εργασιακούς τους τομείς. Δίχως καν να προσποιηθεί ότι ανιχνεύει τις σχετι­κές παραμέτρους. Χωρίς καν να έχει συντά­ξει τα περιβόητα οργανογράμματα – έτσι, για τα μάτια του κόσμου, βρε αδελφέ. Κι έπειτα από αυτό το «αποφασίζομεν ως τρόικα εξω­τερικού και διατάσσομεν ως τρόικα εσωτερι­κού», ο υπουργός θυμάται την έννοια «αυθαι­ρεσία»! Τόση υποκρισία…

Τι έπεται; Πιθανότατα στο πρώτο «κύμα» των διαθεσιμότητων θα ληφθεί μέριμνα ώστε να γίνουν μετατάξεις και να σκεφτεί πολύς κό­σμος πως τουλάχιστον αποφεύγονται οι απολύ­σεις, που αργότερα θα επέλθουν ακάθεκτες… Ο υπουργός ενδέχεται να παριστάνει τον Σίντλερ, απαιτώντας ίσως και ευγνωμοσύνη που δεν πήγαν όλοι στα «κρεματόρια»…

Κατά μια ωραία σύμπτωση. Ο ΔΗΜΑΡίτης Γιάννης Πανούσης είναι αυτός που κάποτε εκστόμισε: «Αν σας πει κάποιος ότι είναι αρι­στερός, ρωτήστε τον: Αριστερά μπαίνοντας ή βγαίνοντας;». Η ΔΗΜΑΡ, υποτίθεται ότι μπή­κε στην κυβέρνηση ως «αντιμνημονιακή συνι­στώσα» και θα βγει (ίσως την ώρα που θα βγει και η ψυχή της κυβέρνησης) με άλλη αποκωδι­κοποίηση των αρχικών της: ΔΗΜΑΡ, ίσον Δη­μιουργία Μανιαδάκηδων Αριστεράς… Όσο να πεις, είναι κι αυτή μια «μεταρρύθμιση»!

Διονύσης Ελευθεράτος, Εφ. ΠΡΙΝ 25/11/12 – http://aristeroblog.gr

Σχολιάστε

Δεν υπάρχουν σχόλια.

Comments RSS TrackBack Identifier URI