«…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς»

«Τελικά, πιστεύω πως το όραμα μιας μελλοντικής κοινωνίας πού επαγγέλλεται την ευ­τυχία του ανθρώπου θα πρέπει να είναι μια κοινωνία όπου ή κοινωνική πρακτική και δραστηριότητα θα ισούται, θα εκφράζεται με το παιχνίδι. Μιας κοινωνίας πού θα κάνει οίστρο της ζωής το φόβο του θανάτου…»

Αντικομφορμιστής, εικονοκλάστης, έντονη προσωπικότητα που δεν χώρεσε ούτε στα μπουντρούμια των φυλακών, ούτε στα κλειστά γραφεία των κομματικών επιτελείων. Το πρώτο του βιβλίο «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» αποτελεί τη προσωπική του μαρτυρία για τα μεταπολεμικά χρόνια με το μοναδικά συνταρακτικό τρόπο που είχε διαλέξει για να γράφει, να μιλάει και να εκφράζεται. Δεν άλλαξε ποτέ, δεν αποδέχτηκε να δρέψει κανενός είδους δάφνες, έζησε κι έφυγε περήφανος, αξιοπρεπής και ασυμβίβαστος. Καλό ταξίδι σύντροφε.

Ό Χρόνης Μίσσιος γεννήθηκε στην Καβάλα το 1930, από γονείς κα­πνεργάτες, και έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στα Ποταμούδια, μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυ­γες, καπνεργάτες από τη Θάσο και παράνομους κομμουνιστές κυνηγη­μένους από τη δικτατορία του Με­ταξά. Αυτή την περίοδο, ή οικογένεια του καταφεύγει στη Θεσσαλο­νίκη και  ό Χ.Μ. δουλεύει μικρο­πωλητής, με κασελάκι, στο λιμάνι. Το σχολείο το σταμάτησε στη δεύτε­ρη τάξη του δημοτικού. Στην Κατο­χή, ό Ερυθρός Σταυρός στέλνει αποστολές παιδιών σε αγροτικές περιοχές για να τα σώσει από την πείνα. Ό Χ.Μ. βρίσκεται τσοπανόπουλο στα Γιαννιτσά, απ’ όπου, με το κοπάδι του, περνάει στους αντάρτες πού τον χρησιμοποιούν ως σύνδεσμο. Με την απελευθέρωση επιστρέφει στή Θεσσαλονίκη, κι από κει και πέρα ή ζωή του ακλουθεί την περιπέτεια της αριστεράς στην Ελλά­δα. Οργανώνεται στο Δημοκρατικό Στρατό Πόλεων, και το 1947 συλλαμβάνεται, βασανίζεται άγρια, και καταδικάζεται σε θάνα­το. Έζησε εννιά μήνες περιμένοντας κάθε πρωί νά τόν εκτελέ­σουν, καί γλίτωσε τό θάνατο χάρη σ’ ένα τυχαίο γεγονός. Τό 1953 αποφυλακίζεται, παρουσιάζεται στο στρατό και στέλνε­ται στο Μακρονήσι, κι αργότερα στον «Αι-Στράτη, όπου μένει ως το 1962 πού διαλύθηκε το στρατόπεδο, με μικρά διαλείμματα ελεύθερου βίου. Από το 1962 πού βγαίνει, δουλεύει ως στέλεχος της νεολαίας της ΕΔΑ. Ή δικτατορία τού ’67 τον βρίσκει μέλος της πενταμελούς γραμματείας της Δ. Ν. Λαμπράκη, υπεύθυνο για την οργανωτική δουλειά. Περνάει στην παρανομία από την πρώ­τη στιγμή, και μαζί με άλλα στελέχη της Δ.Ν. Λαμπράκη ιδρύουν το Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Μέτωπο.

Το Νοέμβρη του 1967 συλλαμβάνεται και καταδικάζεται από το στρατοδικείο της Χούντας σε δεκαοχτώ χρόνια φυλακή. Και πά­λι Αβέρωφ, Κέρκυρα, Κορυδαλλός, ως την αμνηστία τού Παπα­δόπουλου, τον Αύγουστο του 1973. Από τότε ζει ελεύθερος στην Αθήνα.

(Στοιχεία από την πρώτη έκδοση του βιβλίου του « Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» εκδ. Γράμματα – 1985

Σχολιάστε

Δεν υπάρχουν σχόλια.

Comments RSS TrackBack Identifier URI