Ελλάδα Vs Ταϊλάνδη

Και ενώ η οικονομική κρίση στην Ελλάδα βαθαίνει, οι ίδιοι πολιτικοί που άνοιξαν τις πύλες της χώρας στα διεθνή αρπακτικά, προσπαθούν – μέσα απο ένα παιχνίδι με ενοχές και απειλές – να πείσουν για τα «σωτήρια» μακροπρόθεσμα αποτελέσματα του μνημονίου που ψήφισαν. Η διαφθορά και η αντιπαραγωγικότητα του μέσου πολίτη, παρουσιάζεται ως κινητήριος μοχλός της κρίσης και τα εξοντωτικά νεοφιλελεύθερα μέτρα ως αναποφευκτος μονόδρομος.

14 Νοέμβρη: Πανευρωπαϊκή απεργία και δράσεις

Οι εργαζόμενοι της Ευρώπης στενάζουν κάτω από την «μπότα» της καπιταλιστικής κρίσης, η οποία εκδηλώνεται με ιδιαίτερη ένταση στον ευρωπαϊκό νότο. Μέρα απεργιακής κινητοποιήσεις και δράσης έχουν κηρύξει την Τετάρτη 14 Νοέμβρη μια σειρά συνδικάτα σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Είναι η πρώτη φορά που σωματεία και ομοσπονδίες από την Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία και άλλες χώρες αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν μια συντονισμένη προσπάθεια για απεργία ενάντια στα σκληρά μέτρα λιτότητας που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις, η ΕΕ και το ΔΝΤ στις χώρες τις Ευρώπης.

ΕΤΣΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΙ ΕΔΩ; – Η Ιδιωτικοποίηση του νερού στη Βρετανία

Η κοινή γνώμη, έρμαιο της πλύσης εγκεφάλου που υφίσταται από τα συγκεκριμένα δημοσιογραφικά κέντρα, από τα επιχειρηματικά συμφέροντα που τα κατέχουν και από τη διαπλοκή ανάμεσα σ’ αυτά και τους εκάστοτε κυβερνητικούς αξιωματούχους, έχει φτάσει να  συγκατατίθεται σε μεγάλο βαθμό στο ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων κοινής ωφελείας, εναρμονίζοντας, εν τη αφελεία της, το συμφέρον τους με το δικό της συμφέρον, στη ρότα του γνωστού ρητού: «Αφεντικά και δούλοι, ένα γινήκαμε ούλοι».

Τί σημαίνει το απειλούμενο κλείσιμο των δομών πρόνοιας

Βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας τεράστιας ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα. Κυβέρνηση και υπουργείο Υγείας αρνούνται να στηρίξουν το δικαίωμα στη δημόσια και δωρεάν Υγεία, στην Ψυχική Υγεία και Πρόνοια. Προτιμούν να πετάξουν κόσμο στο δρόμο, εργαζόμενους και λήπτες. Βάζουν λουκέτο σε δομές ψυχικής υγείας, σε ειδικά σχολεία, σε κέντρα ψυχικής υγείας, σε κλινικές και νοσοκομεία. Οι εργαζόμενοι στις δομές αυτές είμαστε απλήρωτοι για μήνες, πεινασμένοι, απελπισμένοι και έχουμε οργανωθεί χωρίς να έχουμε άλλη επιλογή για να σώσουμε τον εαυτό μας και τους ανθρώπους χωρίς φωνή που στηρίζουμε καθημερινά στη δουλειά μας.