Μέτρα, μέτρα, μέτρα…υποταγή, φόβος, φτώχεια, υποταγή.
Nα ποιο είναι το μέλλον που σχεδιάζουν κι «ονειρεύονται» πριν από μας για μας οι καλοί αυτοί άνθρωποι που τριγυρίζουν, συναντιούνται, συζητούν και τρωγοπίνουν στους διαδρόμους και τις πολυτελείς αίθουσες των κτιρίων της ΕΕ στις Βρυξέλλες, τα Παρίσια, τα Στρασβούργα και αλλού. Κι εμείς πρέπει να παίζουμε πάντα πειθήνια το ρόλο του ευκολόπιστου θεατή-δούλου στη γωνιά που μας έχουν αφήσει και να ακολουθούμε τις συνταγες σωτηρίας που μας σερβίρουν κάθε τόσο αφού φυσικά «είναι οι μόνες που υπάρχουν» όσο καταφέρνουν να μας πείθουν πως ζωή έξω από τον καπιταλισμό δεν υπάρχει. Συνέχεια