ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΒΟΡΙΔΗ για τα διόδια /Ο αγώνας συνεχίζεται

Άρθρο 143 /Nόμος 4070 / ΦΕΚ 82/12-4-2012

Με τις δύο συγκεκριμένες παραγράφους στο άρθρο 143 του Ν.4070 ο υπουργός Μ. Βορίδης επιδιώκει να τρομοκρατήσει το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ για τις κινητοποιήσεις του ενάντια στα διόδια με την πρώτη παράγραφο  και με τη δεύτερη επιδιώκει να τρομοκρατήσει τους χρήστες του δημόσιου οδικού δίκτυου νομιμοποιώντας τους ΑΟΡΑΤΟΥΣ ΤΡΟΧΟΝΟΜΟΥΣ που δημιούργησε ο νόμος του ομογάλακτου του ντροπολόγου υπουργού Δ. Ρέππα νομιμοποιώντας πέραν της αυτοπρόσωπης βεβαίωσης από τα όργανα της τροχαίας το αδίκημα της άρνησης καταβολής διοδίων και με «τεχνικά ή ηλεκτρονικά μέσα».

ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

Το editorial του φύλλου 12 της «Άπατρις» ξεκινούσε με τη φράση «οι αυταπάτες είναι φρούτα που ευδοκιμούν σε συνειδήσεις καθυστερημένες».Ένα χρόνο μετά, οι διεργασίες που λόγω «κρίσης»1 φαίνεται να λαμβάνουν χώρα μέσα στις συνειδήσεις μεγάλου μέρους της ελλαδικής κοινωνίας, δυστυχώς μας υποχρεώνουν να ασχοληθούμε επειγόντως με την περαιτέρω επεξήγηση της διαπίστωσης αυτής.Αυτό για δύο λόγους: πρώτον, γιατί οι «αυταπάτες» αυτές τείνουν πια επικίνδυνα να μετουσιώνονται σε τάσεις εκφασισμού της κοινωνίας. 2. Δεύτερον, γιατί οι εν λόγω συνειδήσεις είναι ένας βασικός λόγος γι’ αυτή την άκρως ανησυχητική εξέλιξη.
Πρέπει λοιπόν να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε πως και γιατί λειτουργούν έτσι οι συνειδήσεις αυτές

Η διαπόμπευση ως κοινωνική προσφορά, ο εκφασισμός ως επένδυση

Είχαν φανεί από αρκετά νωρίς τα σημάδια της πρόθεσης του Ανδρέα Λοβέρδου να παίξει το χαρτί του ρατσισμού για να δικαιολογήσει την κατάρρευση του συστήματος υγείας και των όποιων κοινωνικών δομών είχαν απομείνει -με ευθύνη της κυβέρνησής του και πρώτα απ’όλα, του ίδιου- παρουσιάζοντας για θύτες, τα θύματα της ανθρωπιστικής κρίσης που παρατηρείται στο κέντρο τις Αθήνας. Μετά τις σποραδικές του δηλώσεις ότι για την κατάρρευση του εθνικού συστήματος υγείας, φταίνε τάχα οι παράνομοι μετανάστες που συρρέουν στα νοσοκομεία και κλέβουν τις υπηρεσίες από τους Έλληνες-σπέρνοντας φυλετικό μίσος τη στιγμή που όλο και περισσότεροι Έλληνες αποκλείονταν από το σύστημα δημόσιας υγείας