«Απ’ το νόμιμο και ηθικό του Γ. Βουλγαράκη, μέχρι την «κυβέρνηση των αρίστων» της Α. Διαμαντοπούλου, απ’ τους «ντιντήδες» του Φ. Κρανιδιώτη, μέχρι την άνοδο της Ακροδεξιάς, η απόσταση είναι μικρή και έχει ήδη διανυθεί. Ο επίσημος λόγος διακηρύττει την ανάγκη για νόμο και τάξη, απεχθάνεται αυτό που η ίδια αποκαλεί ανομία, επεξεργάζεται σχέδια περιορισμού των διαμαρτυριών στο κέντρο της πόλης και αποφασίζει σχετικά με το νόημα του αυτονόητου. Το οποίο αυτονόητο συνοψίζεται στο ότι πρώην υπουργοί μπορούν να ζητούν την επέμβαση του στρατού για την επαναφορά της τάξης και αυτό να θεωρείται λογικό, αν όχι ριζοσπαστικό. Το οποίο αυτονόητο αποδεικνύεται μια αργή ολίσθηση, σε μια ερμηνεία της πραγματικότητας ολόενα συντηρητικότερη, αυταρχικότερη και κυρίως απίθανα κυνική.»