Σίδερο και φωτιά : 50 μέρες απεργία.

Υπάρχουν κάποιες στιγμές, που το εργατικό κίνημα έχει τη δυνατότητα και την ευκαιρία να δράσει και να διεκδικήσει με αυξημένες πιθανότητες τα δικαιώματα του. Σε συγκυρίες σαν αυτές που ζούμε, είναι τουλάχιστον αυτοκτονικό, τέτοιες ευκαιρίες να πηγαίνουν χαμένες. Οι μεγάλες συγκεντρώσεις μπροστά από το κοινοβούλιο, αν και πρακτικά απέτυχαν, αφού καμία πολιτική αλλαγή δεν συντελέστηκε ουσιαστικά, έδειξαν ωστόσο τη δυναμική του κινήματος. Μπορεί τα γεγονότα της 20ης Οκτωβρίου να μας πήγαν πολύ πίσω, αλλά αυτό δεν αλλάζει τα δεδομένα μας: έχουμε ένα κίνημα που υπό προϋποθέσεις κινητοποιείται μαζικά και έχουμε και συγκυριακές ευκαιρίες , που πρέπει να εκμεταλλεύονται στο έπακρο.

Το γεγονός ότι το κίνημα, (δηλαδή όλοι οι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, άνεργοι κ.λπ. , που πλήττονταν πάντα από κυβερνητικά «μέτρα»), κινητοποιείται κάποιες φορές, είναι μια ένδειξη ζωής… Το ζήτημα είναι να εντοπίσουμε τις στιγμές και τις αιτίες που αυτό συμβαίνει . Στις κινητοποιήσεις του τελευταίου χρόνου, μαζικές συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας είχαμε με αφορμή νέα νομοσχέδια και μέτρα, ιδιαίτερα τις μέρες ψήφισης τους. Αυτή η τακτική δείχνει εκ μέρους μας καιροσκοπισμό. Και λογικό να είναι καιροσκόπος ο άρχων, αλλά να είναι και ο αρχόμενος στις διεκδικήσεις του; Περιμέναμε άραγε το μεσοπρόθεσμο, το δεύτερο μνημόνιο, τα χαράτσια, την ψήφιση του προϋπολογισμού κ.λπ , για να εντοπίσουμε την καταλήστευση. Προφανώς εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα νοοτροπίας. Η δράση δεν μπορεί να ευκαιριακή και σπασμωδική: μια απεργία κάθε δύο μήνες και μετά «άκρα του τάφου σιωπή». Γιατί σε αυτή την περίπτωση δεν μιλάμε για δράση, αλλά για εθιμοτυπία, πράγμα ουδόλως πιεστικό και ανατρεπτικό.

Απ’ την άλλη, σε τέτοιους καιρούς, που ο λαός στέκεται μουδιασμένος, στο θλιβερό μεταίχμιο μεταξύ αποδοχής της ήττας ή συνέχισης της αντίστασης (ηθικής, φυσικής, πνευματικής…) , δεν νοείται να προσπερνιούνται ευκαιρίες για μαζικότερη συστράτευση του εργατικού κινήματος. Τέτοιες ευκαιρίες , αφορούν τη συσπείρωση του αγώνα όλων μας, γύρω από γεγονότα -σπινθήρες, που μπορούν να πυροδοτήσουν την αρχή της  μαζικής αντίστασης του λαού.

50 μέρες σχεδόν, δύο μήνες περίπου οι εργαζόμενοι της χαλυβουργικής διεκδικούν το δίκιο τους. Ενάντια στη λογική ,που θα τους ήθελε να φοβούνται για τη δουλεία τους εν καιρώ ανεργίας, να είναι ευχαριστημένοι που τουλάχιστον δουλεύουν, να συμβιβαστούν απέναντι στον πανίσχυρο εργοδότη, να κατευναστούν από τα ΜΜΕ (ή καλύτερα την ανυπαρξία τους σε αυτά)…

Αντί όλων αυτών, αγωνίζονται. Μάλιστα, ο αγώνας τους έχει τίμημα, που το πληρώνουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους. Δεν υποχωρούν, όμως, γιατί φαίνεται ότι κάποιες φορές η αξιοπρέπεια υπερισχύει της λογιστικής λογικής, της λογικής των «ειδικών και ειδημόνων» του κοινοβουλίου και των καναλιών. Ο εργάτης της χαλυβουργικής είναι αυτή η στιγμή ο ανθρωπολογικός αντίποδας του εφησυχασμένου, φοβισμένου και συμβιβασμένου , που μοιρολατρικά περιμένει κάτι να αλλάξει ή κάποιος να τον σώσει.

Ο αγώνας τους, όμως, είναι και η δική μας ευκαιρία. Η συγκυρία για τους υπόλοιπους. Η απεργία στη χαλυβουργική είναι η αμείλικτη πραγματικότητα , που μας στερεί κάθε άλλοθι. Είναι ντροπιαστικό για μια κοινωνία να στέκει αμήχανη, όταν μια χούφτα ανθρώπων παλεύει. Μπορεί οι χαλυβουργοί να μην τα καταφέρουν. Η ήττα, ωστόσο , θα βαρύνει αυτούς που λιγοψύχησαν, αυτούς που δείλιασαν και δεν τόλμησαν και όχι αυτούς που αγωνίστηκαν. Δεν είναι απλά υποχρέωση απέναντι στους αγωνιζόμενους να συνδράμουμε στον αγώνα των χαλυβουργών. Είναι ζήτημα ηθικής και ανθρωπιάς. Αξιοπρεπής δεν είναι αυτός που δεν μπαίνει σε αγώνες, γιατί τάχα είναι εξαρχής χαμένοι και μένει «ατσαλάκωτος». Αξιοπρεπής είναι αυτός, που στο αδιέξοδο ανοίγει δρόμο και εμφανίζει στον εαυτό του και στην υπόλοιπη κοινωνία επιλογές.

Ο εργάτης, άλλο μέσο πίεσης εκτός από την εργασία του και το ίδιο του το σώμα δεν έχει.  Δεν διαθέτει ούτε προπαγανδιστικά μέσα, ούτε υποστήριξη ενός ολόκληρου νομικού και πολιτικού συστήματος. Με ό,τι διαθέτει ο καθένας ρίχνεται στη μάχη.  Η ευκαιρία υψώνεται μπροστά μας, να την αρπάξουμε, να συστρατευθούμε με του απεργούς, να τους βοηθήσουμε και να τους μιμηθούμε. Αν, όμως, μας προσπεράσει – μια ακόμα φορά- το καταθλιπτικό μας βύθισμα θα έχει κάνει ένα μεγάλο βήμα προς τα κάτω…Ξανά.

http://panospirin.blogspot.com

1 σχόλιο

Comments RSS TrackBack Identifier URI