ΠΟΣΗ ΑΓΑΠΗ ΑΓΟΡΑΣΑΜΕ ΣΗΜΕΡΑ;

Η περίοδος της επίπλαστης  κοινωνικής ευημερίας, της συνειδησιακής κάθαρσης και του καταναλωτικού παροξυσμού, είναι εδώ: καλώς ήρθατε  στα Χριστούγεννα. Είναι το διάστημα κατά το οποίο ο καθένας ανεξάρτητα από την ταξική του θέση είναι υποχρεωμένος να αγοράσει. Η κατανάλωση, ειδικότερα στις μέρες των Χριστουγέννων, είναι επιβεβαίωση οικογενειακής αρμονίας, απόδειξη ισχυρής φιλίας, ευκαιρία για τους οικονομικά ισχυρούς να απαλλαγούν από φόρους πουλώντας φιλανθρωπία, εξαγορά ανθρωπιστικής υπόστασης. Όμως όλα αυτά αποτελούν τη «γαρνιτούρα» της θρησκευτικής και καπιταλιστικής φρενίτιδας, που έχει ως δομικό στοιχείο την ανταλλαγή χρημάτων είτε με υλικά αγαθά είτε με μία θέση στο παράδεισο. Άλλωστε αυτά τα δύο φαίνεται να ταυτίζονται κατά τα επιβαλλόμενα κοινωνικά πρότυπα.

Αλλά ο καταναλωτισμός δεν είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται μόνο κατά τις εορταστικές περιόδους, απλά τότε οξύνεται και γίνεται αηδιαστικότερος από ποτέ. Ο καταιγισμός διαφημίσεων, η life-style κακομοιριά που προβάλλεται ως απόλυτο πρότυπο ζωής, καθώς και η επιβολή εικονικών αναγκών, δημιούργησαν την κοινωνική πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα η οποία πνίγεται στην μιζέρια του ατομικισμού, του ανταγωνισμού, της απάθειας και της αδράνειας, χαρακτηριστικά κάθε <<υγιούς>> πολίτη-νοικοκυραίου. Μόνο που η σήψη η οποία κρύβεται πίσω από αύτη τη φιλοσοφία, ειδικότερα στις σημερινές συνθήκες, φαίνεται ξεκάθαρα. Ως εγγενή στοιχεία του καπιταλισμού τόσο η οικονομική κρίση όσο και ο καταναλωτισμός (που δυσκολεύεται  πλέον να πραγματωθεί), φανερώνουν τόσο τις ταξικές αντιθέσεις όσο και την κοινωνική δυστυχία και απομόνωση. Η αδυναμία κατανάλωσης που συνδέεται άμεσα με τη φτωχοποίηση όλο και μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας, φανερώνουν τόσο τις απάτες όσο και τις αυταπάτες ενός οικονομικού μοντέλου υπό κατάρρευση, το οποίο αναγκάζεται εξόφθαλμα πλέον να δείξει το ολοκληρωτικό του πρόσωπο.

Ως εκ τούτου αδυνατούμε να εντοπίσουμε τον καταναλωτισμό είτε ως μια περιστασιακή στιγμή ευτυχίας, είτε ως απλό φαινόμενο κοινωνικής παθογένειας. Αντιθέτως, αντιλαμβανόμαστε τον ρόλο του ως μηχανισμού αλλοτρίωσης τόσο σε κοινωνικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Αντιλαμβανόμαστε τον ρόλο του ως μέσο πνευματικής καταστολής, η οποία εκφράζεται μέσα από την καλλιέργεια μιας απολιτίκ κουλτούρας και μιας παρατεταμένης αποχαύνωσης. Αντιλαμβανόμαστε και τον επιθετικό του ρόλο αναφορικά με την καταστροφή του περιβάλλοντος, το οποίο υφίσταται την συνέπεια την παραγωγικής αλυσίδας.

Στην κοινωνία του θεάματος, στο αξιακό και ιδεολογικό σύστημα που μαζί με τον καταναλωτισμό στηρίζουν τον καπιταλισμό αντιτείνουμε το δικό μας πρόταγμα. Συλλογικοποιούμε τις αντιστάσεις μας, λειτουργούμε έξω από την λογική κράτους και κεφαλαίου οπού ακόμα και η ανθρώπινη επιβίωση είναι εμπόρευμα, καταλαμβάνουμε χώρους και δημιουργούμε υποδομές που βασίζονται και λειτουργούν με έννοιες που εχθρεύονται ευθέως το υπάρχον. Με την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα, την αξιοπρέπεια, την αυτοοργάνωση, την ελευθερία.

 

ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΜΕ

ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΟΥΜΕ ΤΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ;

 ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΔΡΑΚΑ / ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΑΔΑ CUMULONIMBUS

Σχολιάστε

Δεν υπάρχουν σχόλια.

Comments RSS TrackBack Identifier URI