Οι καταστροφικές συνέπειες της παραμονής μας στην Ε.Ε.

 …»ένα Λαϊκό Μέτωπο «από τα κάτω», με στόχους αυτούς που ανάφερα στην αρχή, και με μέσα τις συνεχείς καταλήψεις και απεργίες διαρκείας παντού, και την μη πληρωμή των χαρατσιών που επιβάλλει η Κοινοβουλευτική Χούντα, θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανατροπή της, καθώς και κάθε επίδοξης νέας Χούντας που θα στόχευε στην απλή «επαναδιαπραγμάτευση» του Χρέους. Και, φυσικά, οι πραιτοριανοί της Χούντας που σήμερα μακελεύουν τους διαδηλωτές θα πρέπει να ξέρουν ότι μετά την ανατροπή της δεν θα ισχύσει κανένα ελαφρυντικό ότι «εκτελούσαν διαταγές» για οποιαδήποτε εγκλήματα διαπράττουν ενάντια στον Λαό, και θα δικαστούν από αυτόν»…

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Στο προηγούμενο άρθρο[1] αναφέρθηκα στη μοναδική, κατά τη γνώμη μου, διέξοδο από την καταστροφική κρίση που δημιούργησαν οι ξένες ελίτ με τη συνεργία των ντόπιων, η οποία εσκεμμένα οδηγεί στην απόλυτα ελεγχόμενη από αυτές χρεοκοπία μέσα στην ΕΕ ―γεγονός που θα έχει αναπόφευκτο αποτέλεσμα, πέρα από τις μακροπρόθεσμες καταστροφικές συνέπειες που ήδη είχε η ένταξή μας στην ΕΕ πάνω στην παραγωγική και καταναλωτική δομή της χώρας, τη διαφαινόμενη πλήρη «Λατινοαμερικανοποίησή» της. Δηλαδή, την απόλυτη φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του πληθυσμού, την «Κινεζοποίηση» της εργασίας, το ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου στις ίδιες ελίτ, και την πλήρη ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, της Υγείας και των κοινωνικών υπηρεσιών γενικότερα.

 

H διέξοδος που πρότεινα περνά μέσα από την άμεση έξοδο από την ΕΕ (και όχι μόνο από την Ευρωζώνη όπως υποστηρίζει αποπροσανατολιστικά η ρεφορμιστική Αριστερά), την ακύρωση των «Μνημονιακών» νόμων και την διαγραφή ολόκληρου του χρέους, την αναγκαστική απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση του λεηλατημένου κοινωνικού μας πλούτου (από Γερμανούς, Καταριανούς και άλλους ληστές), καθώς και αυστηρούς κοινωνικούς ελέγχους των αγορών κεφαλαίου, εργασίας και εμπορευμάτων, την κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και, προπαντός, τη δημιουργία ενός νέου παραγωγικού και καταναλωτικού προτύπου που θα στηρίζεται βασικά στους δικούς μας παραγωγικούς πόρους, οι οποίοι θα οργανώνονται γύρω από συλλογικά ελεγχόμενες επιχειρήσεις. Το άρθρο αυτό (που αποτελούσε ουσιαστικά περίληψη των συμπερασμάτων συστηματικής ανάλυσης της κρίσης και συνολικής πρότασης για διέξοδο από αυτή που διατυπώθηκε σχεδόν ένα χρόνο πριν),[2] έτυχε πολύ ευμενούς υποδοχής από blogs, αναγνώστες κ.λπ. και φυσικά και άμεσων ή έμμεσων επιθέσεων από τους «Ευρωπαϊστές» με επενδυμένα συμφέροντα στην ΕΕ, ενώ δεν έλειψαν και αυτοί που προσπαθούν να θάψουν παρόμοιες προτάσεις με ισχυρισμούς του τύπου «αντί μιας μελετημένης και συγκροτημένης πρότασης για τη βαθιά κρίση, ακούμε μόνο κραυγές, από εκείνες που ακούγονται για να ακουστούν»!

 

Συγχρόνως, η Κοινοβουλευτική Χούντα και οι στυγνοί ληστές τοκογλύφοι πίσω από αυτή, μέσω του «ανθρώπου τους στην Αθήνα» που παριστάνει τον πρωθυπουργό, ξεκίνησαν μια Γκεμπελική εκστρατεία καταστροφολογίας για τις συνέπειες εξόδου από την Ευρωζώνη, στην οποία μετέχουν ενθουσιωδώς όχι μόνο τα γνωστά παπαγαλάκια των ΜΜΕ, αλλά και τα αντίστοιχα ακαδημαϊκά με επενδυμένα συμφέροντα στην ΕΕ που μετέχουν στις εκπομπές, τις οποίες οργανώνει συστηματικά η άθλια κρατική τηλεόραση που δεν διαφέρει πια από την αντίστοιχη Χουντική της επταετίας. Επικεφαλής της καταστροφολογίας μπήκε ο γνωστός αρχι-εκσυγχρονιστής του ΠΑΣΟΚ Κ. Σημίτης[3] που θεωρεί κατόρθωμα του την ένταξή μας στην Ευρωζώνη, η οποία ολοκλήρωσε την οικονομική καταστροφή της χώρας και οδήγησε στη σημερινή έκρηξη της κρίσης. Περιττεύει να ασχοληθώ εδώ με την καταστροφολογική ανοητολογία του τ. πρωθυπουργού που όχι μόνο δεν έχει σχέση με την οικονομική θεωρία αλλά και κάθε άλλο παρά καλοπροαίρετη είναι, με δεδομένα τα επενδυμένα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων οικονομικών ελίτ που πιστά υπηρέτησε και υπηρετεί. Ας δούμε όμως ένα «σοβαρό» άρθρο που δημοσίευσε πρώτα η ναυαρχίδα του σοσιαλφιλελευθερισμού στη Βρετανία, η Γκάρντιαν, και αναδημοσιεύθηκε στην «Ε», όπου μάθαμε από…πολιτειολόγο για τις «καταστροφικές συνέπειες της εξόδου από την ευρωζώνη»[4] ―ο οποίος προφανώς γνωρίζει περισσότερα από πλειάδα έγκυρων διεθνών οικονομολόγων, με τελευταίο τον Ρουμπίνι[5], που υποστηρίζουν το ακριβώς αντίθετο! Αξίζει λοιπόν να δούμε ένα-ένα τα «επιχειρήματα» στα οποία στηρίζεται η προφανώς αποπροσανατολιστική αυτή θέση, η οποία θα πρέπει να σημειωθεί ότι, στη χώρα μας, υποστηρίζεται όχι μόνο από νεο/σοσιαλφιλελεύθερους, αλλά και από «Μαρξιστές», «αντί-εξουσιαστές» κ.ά!

 

Έτσι, πρώτον, η έξοδος από την Ευρωζώνη υποστηρίζεται ότι θα σημάνει «δραματικές αυξήσεις στις τιμές των εισαγωγών» και, επομένως, αντίστοιχη αύξηση της τιμής της εισαγόμενης ενέργειας και του παραγωγικού κόστους. Όμως, ένας δευτεροετής φοιτητής Οικονομικών γνωρίζει ότι η υποτίμηση του νομίσματος, στην οποία υποχρεωτικά (αλλά και ευεργετικά!) θα οδηγήσει η έξοδος από το Ευρώ, επιφέρει μεν αύξηση των τιμών των εισαγόμενων προϊόντων αλλά και αντίστοιχη μείωση των τιμών των εξαγόμενων, πράγμα που σίγουρα θα έχει σημαντικά ευεργετικά αποτελέσματα στην «βαριά βιομηχανία» μας τον Τουρισμό, αλλά και στα όποια άλλα εξαγόμενα προϊόντα μας. Επομένως, το Κράτος μπορεί κάλλιστα να αντισταθμίσει ένα σημαντικό τμήμα της αύξησης του κόστους παραγωγής με τον μηδενισμό του φόρου στην ενέργεια, που θα γινόταν δυνατός με τα επιπλέον (άμεσα ή έμμεσα) φορολογικά έσοδα από την βελτίωση των εξαγωγών. Στην πραγματικότητα, το σημαντικότερο πρόβλημα από την υποτίμηση θα ήταν η πιθανή επιδείνωση των λαϊκών εισοδημάτων εξαιτίας της αύξησης των τιμών των βασικών ειδών, τα περισσότερα από τα οποία σήμερα εισάγουμε, σαν συνέπεια της αποδιάρθρωσης της παραγωγής μας μετά την ένταξη στην ΕΕ. Όμως, μια κυβέρνηση που δεν θα εκπροσωπούσε (όπως η σημερινή Χούντα) τα προνομιούχα στρώματα και τις ελίτ θα μπορούσε να επιδοτεί τα λαϊκά στρώματα από τα έσοδα ενός σημαντικού φόρου στη μεγάλη περιουσία (κινητή και ακίνητη) καθώς και τα έσοδα από ένα βαρύ φόρο στα είδη πολυτελείας, όπως είχαμε προτείνει από πέρυσι.

 

Δεύτερον, φυσικά, οι Ελληνικές Τράπεζες θα πρέπει να κοινωνικοποιηθούν, και αυτό δεν είναι κάτι «κακό», όπως ισχυρίζεται το άρθρο αυτό, διότι δήθεν στη χώρα μας «ο δημόσιος τομέας είναι κεντρικό μέρος του προβλήματος». Το «επιχείρημα» αυτό, όπως έδειξα αλλού,[6] αποτελεί απλά νεο/σοσιαλφιλελεύθερο μύθο. Το είδος δημόσιου τομέα που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα (σαν συνέπεια της αποτυχίας του ιδιωτικού να απορροφήσει την ανεργία), όπως και το ίδιο το Χρέος, είναι απλά συμπτώματα της χρόνιας δομικής κρίσης της Ελληνικής Οικονομίας, την οποία ενέτεινε η ένταξή μας στην ΕΕ.

 

Τρίτον, το «επιχείρημα» ότι «η έξοδος από την Ευρωζώνη μετά από χρεοκοπία θα αποκλείσει τη χώρα από τις διεθνείς χρηματαγορές, τη στιγμή που το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα αυξάνεται, στηρίζεται σε δυο σιωπηρές υποθέσεις που ισχύουν μόνο αν παραμείνουμε στην ΕΕ/Ευρωζώνη (που είναι βέβαια το κρίσιμο ερώτημα!). Δηλαδή:

α) στην υπόθεση ότι το Χρέος θα μείνει στο ύψος που μας καθορίζουν οι τοκογλύφοι πιστωτές μας, όταν ακριβώς βραχυπρόθεσμος στόχος της εξόδου από την ΕΕ/Ευρωζώνη είναι να αποφασίσουμε εμείς για το εάν θα πληρώσουμε το Χρέος αυτό και,

β) στην υπόθεση ότι θα παραμείνουμε εσαεί προτεκτοράτο της ΕΕ, όταν ακριβώς μακροπρόθεσμος στόχος της εξόδου από αυτή θα ήταν η δημιουργία των προϋποθέσεων μιας αυτοδύναμης ανάπτυξης που θα ελαχιστοποιούσε, αν δεν εξαφάνιζε, την ανάγκη νέων δανεισμών.

Τέταρτον, ακόμη και αν προκύψουν ταμειακές ανάγκες από την επαναφορά των λαϊκών εισοδημάτων, αρχικά, στο προ των Μνημονίων επίπεδο, αυτές δεν χρειάζεται να καλυφθούν μέσω νέων δανείων, αλλά μέσω ενός ελεγχόμενου πληθωρισμού (ενώ τα λαϊκά εισοδήματα θα μπορούσαν να προστατευθούν με τιμαριθμικές αναπροσαρμογές), καθώς και ενός ριζικά προοδευτικού φόρου εισοδήματος, πέρα από τους φόρους στη μεγάλη κινητή και ακίνητη περιουσία και την πολυτελή κατανάλωση που προανέφερα.

 

Πέμπτον, τα κίνητρα για φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή όχι μόνο δεν θα αυξηθούν «δραματικά», όπως υποστηρίζει το άρθρο, αλλά αντίθετα θα μειωθούν δραστικά στο νέο θεσμικό πλαίσιο, ιδιαίτερα μετά τη ριζική αναδιανομή του πλούτου και του εισοδήματος υπέρ των λαϊκών στρωμάτων που συνεπάγονται τα παραπάνω μέτρα. Και αυτό, διότι σε ένα παρόμοιο πλαίσιο που εξασφαλίζει στοιχειώδη φορολογική δικαιοσύνη, ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι αυτο-απασχολούμενοι θα χρειάζονται πια «φακελάκια» για να κάνουν τη δουλειά τους, ούτε οι πολίτες θα αναγκάζονται να φοροδιαφεύγουν από ένα ληστρικό κράτος εάν τους δινόταν η δυνατότητα να συμμετέχουν συλλογικά στη διαμόρφωση του φορολογικού τους βάρους και της διάρθρωσης των δαπανών.

 

Τέλος, άλλη καταστροφολογία που διαδίδεται ευρέως από τα Γκεμπελικά ΜΜΕ και τα παπαγαλάκια τους είναι ότι οι καταθέτες θα χάσουν τις καταθέσεις τους όταν βγούμε από το Ευρώ. Όμως, κατ’ αρχήν, η δραχμοποίηση των καταθέσεων δεν επηρεάζει την εσωτερική αγοραστική τους δύναμη (ή αυτή των μισθών ή των συντάξεων), οποιοδήποτε και να είναι το μέγεθος της υποτίμησης, αλλά μόνο την «εξωτερική» αγοραστική τους δύναμη, δηλαδή την ικανότητά τους να αγοράζουν εισαγόμενα αγαθά (θέμα για το οποίο ανέφερα πιθανές λύσεις) ή την ικανότητά τους για τουρισμό στο εξωτερικό κ.λπ., στον οποίο έτσι και αλλιώς μετείχαν μόνο τα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα και τα μεσαία ―που σήμερα προλεταριοποιούνται. Επίσης, πέρα από τους τρόπους που ανέφερα προστασίας της αγοραστικής τους δύναμης, υπάρχουν και ειδικοί τρόποι να προστατευθούν οι καταθέσεις των μικροκαταθετών, σε αντίθεση με αυτές των μεγαλοκαταθετών που ανήκουν στα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα. Για παράδειγμα, η αξία των καταθέσεων σε ευρώ θα μπορούσε να μετατραπεί σε δραχμές με βάση μια προοδευτική κλίμακα που θα προστάτευε την αγοραστική δύναμή τους ανάλογα με το γενικότερο εισόδημα των καταθετών (όσο μικρότερο το εισόδημα τόσο μεγαλύτερη η προστασία της αγοραστικής δύναμης των καταθέσεων).

 

Συμπερασματικά, η έξοδος από την ΟΝΕ και την ΕΕ πράγματι θα είναι επιζήμια στα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα (γι’ αυτό και τα παπαγαλάκια τους, σε οποιοδήποτε δημόσιο χώρο και αν ευρίσκονται, έχουν εξαπολύσει την ξεδιάντροπη αυτή καταστροφολογία). Όμως, οι αρνητικές συνέπειες σε αυτά (που είναι άλλωστε επιθυμητές, αφού αυτά προκάλεσαν την χρόνια κρίση η οποία εντάθηκε με την ένταξή μας που αποφάσισαν στην ΕΕ/ΟΝΕ από την οποία πράγματι ωφελούνται) δεν μπορούν καν να συγκριθούν με τις καταστροφικές συνέπειες πάνω στα λαϊκά στρώματα από την παραμονή μας σε μια ένωση του κεφαλαίου (και όχι των λαών!) που εκφράζει τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στον χώρο μας.

 

Μόνο, επομένως, ένα Λαϊκό Μέτωπο «από τα κάτω», με στόχους αυτούς που ανάφερα στην αρχή, και με μέσα τις συνεχείς καταλήψεις και απεργίες διαρκείας παντού, και την μη πληρωμή των χαρατσιών που επιβάλλει η Κοινοβουλευτική Χούντα, θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανατροπή της, καθώς και κάθε επίδοξης νέας Χούντας που θα στόχευε στην απλή «επαναδιαπραγμάτευση» του Χρέους. Και, φυσικά, οι πραιτοριανοί της Χούντας που σήμερα μακελεύουν τους διαδηλωτές θα πρέπει να ξέρουν ότι μετά την ανατροπή της δεν θα ισχύσει κανένα ελαφρυντικό ότι «εκτελούσαν διαταγές» για οποιαδήποτε εγκλήματα διαπράττουν ενάντια στον Λαό, και θα δικαστούν από αυτόν ανάλογα στη περίπτωση που, αντί να παραιτηθούν σήμερα ενώ έχουν τη δυνατότητα να το πράξουν, προτιμήσουν να συνεχίσουν να εκτελούν τις παράνομες διαταγές μιας Χούντας που δεν έχει τη παραμικρή λαϊκή νομιμοποίηση και αναγκαστικά γίνονται δωσίλογοι, όπως αυτή.

 

* Περίληψη του άρθρου αυτού, λόγω των περιορισμών χώρου της στήλης, δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία της 8/10/2011

 

---

[1] Το άρθρο για το πολιτικό και κοινωνικό υποκείμενο ενός αγώνα, με τους στόχους του κειμένου, που υποσχέθηκα στο προηγούμενο άρθρο, αναγκαστικά αναβάλλεται για το επόμενο. Βλ. όμως: http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grspeeches/chalkida__2011.htm

[2] Bλ. Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ, (Γόρδιος, Νοεμ. 2010), Μέρος Τρίτο

[3] Κ. Σημίτης, «Καταστροφική ενδεχόμενη έξοδος από το ευρώ», Καθημερινή (02/10/2011).

[4] Διονύσης Γ. Δημητρακόπουλος, «Οι καταστροφικές συνέπειες της εξόδου από την ευρωζώνη», Ελευθεροτυπία” (01/10/2011).

[5] Nouriel Roubini, “Greece should default and abandon the euro, The Financial Times (19/9/2011).

[6] Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο, ο.π. σελ.79-86.

 

 

 

1 σχόλιο

Comments RSS TrackBack Identifier URI