Η αυθόρμητη εξέγερση της «υπο-τάξης» στη Βρετανία, δηλαδή των κατ’ εξοχήν θυμάτων της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (εξέγερση την οποία σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένων των Εργατικών και με την ανοχή των εργατικών συνδικάτων, χαρακτηρίζει «εγκληματική δραστηριότητα» που πρέπει να συντριβεί με μαζικές συλλήψεις και πολύχρονες φυλακίσεις!), ανέδειξε ένα γεγονός γενικότερης σημασίας.
Οτι, παρά την παραπλανητική φιλολογία της ρεφορμιστικής Αριστεράς για τη δήθεν τεράστια σημασία σήμερα των ειρηνικών εκδηλώσεων τύπου πλατείας Συντάγματος στην ανατροπή τυραννικών καθεστώτων (που στην πραγματικότητα δεν επαληθεύθηκε πουθενά παρά μόνο όπου τα συμφέροντα των ξένων και ντόπιων ελίτ συνέπιπταν με τα αιτήματα των πλατειών -Τυνησία, Αίγυπτος), οι λαοί στην απόγνωσή τους πάλι καταφεύγουν στις ιστορικές μορφές εξέγερσης. Και αυτό, διότι ξέρουν καλά ότι οι εξεγέρσεις αυτές δεν μπορούν ποτέ να αγνοηθούν από τις ελίτ, όπως οι ειρηνικές εκδηλώσεις των πλατειών (στις οποίες προσχώρησαν τώρα ακόμη και οι «προοδευτικοί» σιωνιστές!), τις οποίες δικαιολογημένα εγκωμιάζουν οι ελίτ και τα συστημικά ΜΜΕ. Συνέχεια