Ο Όργουελ στο γνωστό του έργο «1984» υποστήριζε ότι η άρχουσα τάξη σε μια δυστοπική κοινωνία θα εξουσίαζε τους υπόλοιπους με καταστολή και λογοκρισία.
Ο Χάξλεϊ, στο επίσης γνωστό έργο του «Θαυμαστός νέος κόσμος» υποστήριζε ότι η άρχουσα τάξη σε μια δυστοπική κοινωνία θα εξουσίαζε τους υπόλοιπους με το να τους κάνει «χαζούς». Δε θα τους απαγόρευε δηλαδή τίποτα, διότι θα τους είχε ευνουχίσει ιδεολογικά, με αποτέλεσμα να μην ενδιαφέρονται και να μην καταλαβαίνουν το ότι είναι θύματα άγριας εκμετάλλευσης. Έτσι, δεν υπάρχει η ανάγκη της καταστολής (διότι κανείς δε θα κινητοποιείται), ούτε η ανάγκη της λογοκρισίας (διότι κανείς δε θα έχει κάτι το πραγματικά απειλητικό να πει για την άρχουσα τάξη). Οι άνθρωποι αισθάνονται «ελεύθεροι» να πουν ότι θέλουν, χωρίς η άρχουσα τάξη να έχει πρόβλημα με αυτό, διότι απλούστατα έχει φροντίσει να «σκλαβώσει το μυαλό τους».
Στην πραγματικότητα, και τα δύο αυτά έργα έχουν τα δίκια τους – και οι δύο αυτές μέθοδοι χρησιμοποιούνται. Και όσο περισσότερο αποτυγχάνει η μέθοδος του Χάξλεϊ (ο «ιδεολογικός ευνουχισμός»), τόσο περισσότερο η άρχουσα τάξη καταφεύγει στη μέθοδο του Όργουελ (καταστολή, λογοκρισία, κτλ).
Σήμερα, ειδικά από τη στιγμή που οι εργάτες στη Δύση δύσκολα θα δεχτούν με σταυρωμένα τα χέρια την επιστροφή σε μεσαιωνικού τύπου εκμετάλλευση, Συνέχεια